Агар қоидаи одоби муоширатро бо шакли муайян ифода намоем, он гоҳ аз он ягонагии ду тараф иборат аст: пеш аз ҳама ахлоқи одобӣ, ки меъёрҳои ахлоқиро ифода мекунад: боилтифотӣ (дидадароӣ), боадабӣ, табии будан, шаъну эътибори худро нигоҳ доштан, аз рўи одоби муошират муносибат кардан ва ба қоидаҳои зебоӣ, ки ба зебоӣ ва нафосоти тарзи рафтор мутобиқ аст, амал намудан аст.
Никоҳ ва оила яке аз муҳимтарин ҷабҳаҳову тарафҳои аҳлоқ мебошад, ки он муносибатҳои зану шавҳари ва хешу табориро дар бар мегирад.
Мақоми никоҳ ва оила дар ҳаёти ҷамъият шаклҳои таърихии онҳо, бо шароити иқтисодии ҷамъият, сохтори муносибатҳои ҷамъиятӣ ва инкишофи тамадуни ҷамъиятӣ ва боз бо маданият муайян карда мешуд.